Pênûsa min beriya min digrî…

Helbest: Welîd Hemîd Xelîl

Min pênûsa xwe girt daku xemên xwe binivîsim, lê ew beriya min giriya.

 Çiqas giran in tîp dema ku bi nalînan barkirî ne...

 Û kaxaz çiqas hovane ye dema ku ew vediguhere neynikekê ku êşa ku min demek dirêj hewl da veşêrim nîşan dide.

 Min pênûsa xwe girt ne ji ber ku min dixwest binivîsim, lê ji ber ku ez direviyam…

Li rêyek ji hundir digeriyam, li dengek ku dema peyv ji min derneketin min fêm bike,

Lê pênûs di navbera tiliyên min de dilerizî, paşê giriya... giriya... û giriya, hevalê min

Ji ber ku rojane zarokek hembêza diya xwe winda dike û dibe qurbanê bazirganên mirovan û şerên gerdûnî.

Her roj, dayikek tê kuştin, tecawizkirin, revandin, û dibe qurbanê felsefe û qanûnên civata baviksalarî ya paşverû.

Her roj, rola rastîn ya jinan û xwedawendên jin di dîrokê de yên wekî

Xwedawend Diyana, Îştar, Asya, Athena, Lat, û Uzze, Venûs di şaristaniyên mirovahiyê yên destpêkê de tê çewtkirin.

Her roj, kesên xwefiroş û xayîn yên wekî Beko Ewan dilên evîndaran, hem mêr û hem jî jin, wek Mam, Zîn, Ferhad, Şîrîn, Siyamend û Xacê, dixin.

Her roj, qorxkar jîngeha ciwan vediguherînin çoleke bê xêr û bêr.

Lewra rêjeya Oksîjena jiyana me dadikeve…

Gulên hêviya min dimirin.

Çem hişk dibin.

Bilbil û Çûkên Evînê ji esmanê cîhana me koç dikin.

Erê, pênûsa min giriya ji ber ku hîs kir ku ez ne li nivîsekê, lê li azadiyê digerim…

Ez li vir nanivîsim ku çîrokekê vebêjim, lê ji bo henasegirtinê, ji bo jiyaneke azad bijîm.

 Her cara ku ez hewl didim xemgîniya xwe di hevokekê de bi kurtasî bikim, hezar roman û efsane di sînga min de diteqin…

Û her rêzek ku ez dinivîsim agirê di hinava min de pêdixe ku min digot qey min ew vemirandiye.

 Ez dinivîsim daku ji bêdengiya xwe birevim, lê ez dibînim ku ez di nav wê de kûrtir diçim.

Ez dinivîsim daku baş bibim, tenê ji bo ku kifş bikim ku ez xwîn diherim.

Carinan ez hîs dikim ku reng xwîna min e, û pênûs tiliya min ya jêkirî ye.

Min pênûs hilda daku xemên xwe binivîsim…

Min qet nedizanî ku ezê deriyên ku bi hişkî girtî bûn vekim.

Deriyên ku li pişt wan girî, hesret, tenêtî û welatekî ku wateya xwe winda kiribû deng vedidan.

Heval bawer bike… Pênûs ji gelek mirovan rasttir e.

Dema ku barê min hîs kir, ew min nexapand, ew giriya.

Ew giriya ji ber ku peyv xencer bûn, ne reng.

Ew giriya ji ber ku kaxaz êdî nikarîbû wê tehemûl bike.

Ew giriya ji ber ku wê fêm kir ku ez nanivîsim... lê hêdî hêdî dimirim.

Her cara ku ez vedigerim kaxazê,

Ez hewl didim ku kêmtir qels,

kêmtir şikestî,

kêmtir êşdar xuya bikim...

Lê kaxez naxapîne, û reng derewan nake.

"Pênûsa min beriya çavên min giriya"

Wekî ku ew di êşê de li pêşiya min bû, bêyî ravekirina min min fêm kir.

Ew di bêdengiya min de bi min re bû, qet daxwaza rastdariyê nekir.

Pênûsa min ji min napirse: Çima tu wisa yî?

Ew min ji ber girînê tawanbar nake, ew ji min hêzê naxwaze, ew ji min re nabêje: "Sebir bike" an "Em hemû êş dikişînin" an "Jiyan hovane ye."

Ew tenê bêdeng dimîne... paşê mûrek diherike ku dişibihe min

 Kaxaza min di destpêkê de Spî bû.

Mîna min berî ku ez mezin bibim, berî ku ez fêr bibim ku êş hezar şiklî hene.

Lê niha, ew reş e... ne tenê ji boyaxê pênûsê, lê ji xemgîniya ku tê de ye, rêz bi rêz.

Ez dinivîsim ji ber ku min tiştên bêveger winda kirine,

mirovên ku qet venagerin,

xewnên ku qet ji mirina xwe şiyar nabin,

bîranînên ku bêyî lerizîna destên min nayên vegotin.

Ez dinivîsim ji ber ku ez ditirsim.

Erê, ditirsim ku dengê min di nav dadweriyê de winda bibe,

ku ez bêyî ku kes min fêm bike bimirim,

ku ez biçim û kes min bi bîr neyne,

ku hemî êşa min di bêdengiyek dirêj de bihele wekî ku qet tune be.

Ax, pênûsa min,

Giriyê min berdewam be

Ji hêsirên xwe şerm neke,

ji ber ku hêsirên te niha tenê tiştê ku dişibihe min in.

XELAT