Dilşikestî
Nivîs: Zulfîkar Çaxman
Hemû derdên dil lûtkeya jiyana mirovî ne û tu carî nayên jibîrkirin, çawa ku heta ronahî hebe siyek heye, ronahî jî mîna aqil û têgihiştinê ye. Her cara ku meriv lê difikire, meriv wê êşê di kûrahiya dilê xwe de hîs dike.
Derdê dil her ku diçe mîna siyê li pey te tê; heta gorê. Ger tu ji bîr bikî, ronî diçe û siya te winda dibe. Lê niha hûn di tariyê de ne, hûn mirine. Mirî tu êşa dil nagirin. Bi êşên xwe ve hatine definkirin. Bi gotineke giştî heta ku mirov sax be êş û azarên mirovan bi dawî nabe. Xemgînî, xem, poşman, egoyên bilind, tirs, çavnebarî û hwd. Mirov bi tevahî pirsgirêkek li cîhanê ye, navê felaketên ku li ser du lingan dimeşin.
Ji xeynî van hemûyan, carinan dilêşiyên ku kêfê didin mirov hene ku mirov gelek serpêhatiyên ku weke takekes heta kûrahiya romantîzmê hatine bibîranîn.
Carinan ev di nav dilên din de diherike û li wir şîn dibe, û êşa dil a yekem wekî bîranînek şîrîn dimîne.
Dibêjin......:
"Xwezî her êşa dilê me mîna êşa ( téél)qehweyê bûya...
Tama ki tél devê de,
Ger tenê bîranînek di dilê min de bihêle..
Ma ew ê dev jê berde..?
Wêne: Nivîs: Zulfîkar Çaxman
