ŞEVA QETLA GİRAN

Nivîskar û Helbestvan: Hinara Tajdîn

ŞEVA QETLA GİRAN

 03-08-2014 s.

Ewrê çev sût,çev û birû mîna xwe her car bi kilê Sibhanî kildabû,stêyrkê goveka ezmîn ketibûne govendê. Her çîya û banîya xulexula avkanîyabûn, dora kaniya hev kombibûn şarûr û bilbil, şirîn-şirîn ketibûne sohbetê, haj bay dinê tûnebûn, wekî çend sehet şûnda  ba û bahoza zulma giran rûyê erş û kursî wê xêlîya reşva were xemlandinê.

Însanet ketibûne xew û xewnêd şirînda, pey karê nav rojê kesirî serê xwe danîbûn wekî rehetbin. Çawa şîrqînîya birûskê dor gunda girtin, dengê çek û sîliha, şaşo-paşo kesî tê dernexist çi qewimî û çi diqewime.

Xwîna gelê me bûne behrên  bê deng, qîz û bûkên me diricifîn nava lepên neyarada, kesî guh nedida daxwezî û hêwirza dayîka, kuştin bav û bira, kal û pîr.

Wêrankirin axa meye pîroz, hewar û gazin  pervedibû dev û dorê gund û bajaran lê bêfeydebû, hova karê xweye qirêj pêjda dibirin,dikuştin, didzîn, serî  jêdikirin.

 Kerrbû dinîya xapînok, tû kesî gohê xwe nedidane  ser lûbîn û zêrînê daykên me. Ber zulma reş êzdî direvîyan, lê ewanajî nizanîn boy çîye sûcê wan û guhnê  wan.

Tîrêja royê rengê xwîna sorgevezva binê ewrê reşda serê xwe derxist, şerma serî berjêrkir, şûr û kêrên destên hov û neyara nihêrî, lê çare tunebû biba alîkar wanra.

Her dera meytê cangorîyabûn, her dera qîrîn û hewarbû, zulm, zulmeke pir giranbû.

Fermanbû.

Fermanê çok dabû ber derîyên me...

Xelat